NOBB

Cd's uit de lange staart

• Afdrukken
• E-mail

Hier worden (onregelmatig) enkele platen naar voren gehaald. Bekende en onbekende namen. Alle titels zijn aanwezig in de collectie van BasisBibliotheek Maasland. Indien er weinig vraag naar is dan worden deze titels doorgeschoven naar het (schoenendoos)magazijn, waardoor ze beschikbaar blijven. In fysieke vorm, waardoor je de feel and look kunt blijven ervaren (de grote makke van het illegale én legale downloadgebeuren) van het werk.

Korte inleiding
In de collectie van Basisbibliotheek Maasland zijn ruim 22.000 cd's opgenomen. De laatste jaren worden cd's waar weinig vraag (meer) naar is doorgeschoven naar het magazijn. Tussen die titels zitten platen die een groter publiek verdienen. Vanaf deze pagina kunt u doorklikken naar korte besprekingen van dit soort cd's. Of cd's die nog niet in het magazijn staan maar "iets" hebben. Cd's die "verwijzen" naar andere muziek. Cd's die deel uitmaken van de alsmaar langer wordende lange staart. Leidraad om dit soort cd's onder uw aandacht te brengen is een tekst van Raymond van den Boogaard. En een column van Hooijer uit Oor (1995). Of deze uitspraak van Jools Holland: Maar als ik mezelf wil vermaken, richt ik me doorgaans op het grote geheel van wat in het verleden gemaakt is. Ik zou gek zijn om te veronderstellen dat iets dat afgelopen week ontstaan is beter is dan alle dingen die de afgelopen duizend jaar zijn gemaakt. Uiteraard verwijst de lange staart naar het begrip 'the long tail'.

Alfabetisch overzicht

Klik hier voor een artikel over empathie in drie liedjes (van David Forman, Sam Baker en Rodney Crowell.

Dat verdomde toeval
Op woensdag 10 januari 2007 schreef Raymond van den Boogaard onder de kop Dat verdomde toeval onderstaande woorden in NRC Handelsblad:

Hoe vaak heb je dat, een kunstervaring waarbij je denkt: yes! En die vervolgens deel gaat uitmaken van je eigen wereld? Ik zie mezelf nog eenzaam op bed liggen op een winternacht in 1987, mij vergapend aan het verschijnsel kabeltelevisie waarmee ik door langdurig verblijf in den vreemde voor het eerst kennismaakte. Vooral de muziekzender MTV fascineerde mij. Om half vier in die nacht was daarop een meneer met een rauwe stem te zien, die met poppen in de weer was en af en toe op een verwarmingsbuis sloeg. Ik was er geheel kapot van en noteerde zijn naam: ene Tom Waits Hij heeft mij sindsdien nimmer teleurgesteld.

Zo heb ik dus, door de jaren heen, een persoonlijke verzameling favoriete boeken, films, muziek, dichtwerk en beeldende kunst opgebouwd - net als iedereen, hoop ik. Het bestaan van die galerij is reden tot vreugde - zonder die kunstuitingen zou ik minder bestaan.

Toch knaagt de twijfel: hoeveel schrijvers, regisseurs en andere kunstenaars bestaan er die voor mij geknipt zijn en die mijn leven zouden verrijken, maar wier bestaan mij gewoon bij toeval niet bekend wordt, omdat niemand eraan denkt me een mailtje te sturen. Of omdat ik vóór half vier s nachts in slaap ben gevallen of gewoon te lui of te druk of te verstrooid ben om die ene recensie te lezen die me op het spoor had kunnen zetten? Of omdat de kunstenaar zelf me op een dwaalspoor helpt: die kutfilms die Bertolucci nu al decennia maakt, doen geenszins vermoeden dat een van zijn eerste, Il Conformista, mij zó heeft beïnvloed. Gelukkig ben ik in 1970 bij toeval een bioscoop binnengelopen.

Het is een onverdraaglijke gedachte: dat je door stom toeval heel veel essentieels mist. We denken dat wij kiezen, maar in de kunst bestaan geen adequate stemwijzers. Het lot regeert. Hetzelfde geldt trouwens voor vrienden en, sterker nog, voor vrouwen. Als je daaraan denkt, wordt het pas echt pijnlijk.

Ik spreek mijzelf vermanend toe: je hebt toch al - om ons even tot de kunsten te bepalen - kasten met dierbare boeken, meer muziek op cd dan je in jaren kunt horen, en mogelijkheden om desnoods tot in de verste uithoeken der aarde films te gaan zien of tentoonstellingen te bezoeken? Maar koud heb ik mijzelf langs deze lijnen weer enigszins tot rust gebracht of iemand mailt mij een uitspraak van de Kroatische filosoof Dalibor Cvitan toe: niets in deze wereld kan door iets anders vervangen worden. Een onrustig leven gaapt mij tegemoet.

Er zijn twee soorten vroeger
Vroeger. Er zijn twee soorten vroeger: vroeger dat je zelf hebt meegemaakt en vroeger dat er al was toen jij er nog niet was. Dat laatste vroeger is voor mij in principe net zo nieuw als de toekomst. Daarom begrijp ik eigenlijk nooit zo goed waarom in de popmuziek zo gedweept wordt met de actualiteit. Ik hoor liever obscure negers uit de jaren veertig en vijftig (er gaat een wereld voor je open) dan het zoveelste eigentijdse rap-plaatje van een gemiddelde Oprah Winfrey-gast. Want die neger uit de jaren veertig of vijftig komt wat mij betreft van een andere planeet. Hank Ballard and the Midnighters of The Five royals zijn voor mij compleet science fiction. Nog zo'n gouden tip: Howlin' Wolf is God en duivel in één persoon en dat allemaal voor een lullig Best of cd-prijsje van rond de vijftien gulden. Waarom zou ik de kas van Snoop Doggy Dogg spekken als hij zometeen toch een decenniumpje of wat zakkies moet gaan plakken? Waarom moet ik me kapot ergeren aan Eddie Vedders gezeur over de lasten van het beroemd zijn, als ik me gek kan genieten aan de rockabilly-peiode van Johnny Burnette, die - hoe prachtig staat het niet vermeld op de hoestekst - 'was sadly drowned while on a fishing trip on august 14, 1964'? Wat moet ik met jungle als ik de Jimmy Castor bunch heb? Gekker nog, wat moet ik met ambient als ik Mahler, Tsjaikowski en Dvorak ongedraaid in de kast heb staan?

In deze Oor wordt experts gevraagd hun toekomst-tips te geven. Ja, ga er maar eens lekker voor zitten. Daar komen ze weer voorbij: dozijnen nieuwe namen waarvan 98% over een jaar weer genadeloos 'uit' zal zijn. Al die experts zitten trouwens met hun handen in het jaar als ze zo'n lijstje moeten samenstellen. Want het is januari en er komt bijna geen fatsoenlijke plaat uit. In plaats van ons nou eens dingen aan te raden die onsterfelijk goed zijn en waarvan zij onvoorwaardelijk houden, komen ze - onder druk van het actuele media-denken, terreur! - hapsnap op de proppen met naampjes van artiesten die ze zelf nog nauwelijks gehoord hebben. Flipperkast-beleid! Welke droplul van een redacteur heeft dit toppunt van oppervlakkige name-dropping bedacht? Als ik me niet vergis was het die nare Tom Engelshoven. Goddank kan ik hem niet corrigeren. De toekomst?August 14, 1964. Onthoud die dag! It was the day music died. 'While on a fishing trip'.

Hooijer in zijn column Landleven (Oor, nummer 79 - 28 januari 1995) Hooijer = Tom Engelshoven (hoofdredacteur van Oor).

'Duke Ellington werd ouder en beter' : voor muzikale omnivoor Jools Holland is nummers schrijven een onbedwingbare behoefte.

Op zaterdag 4 april 2009 verscheen onder bovenstaande kop (en ondertitel) in NRC Handelsblad de weerslag van een gesprek van Hester Carvalho met de Engelse pianist, bandleider en tv-rpesentator Jools Holland. Hij zegt daar (veel korter) als columnist Hooijer hetzelfde over "nieuwe" muziek.

Vraag: Heeft u een nostalgische smaak?

Holland: Ik hou van alles, uit alle tijden. Kunst, muziek, bouwkunst, een liedje in de bar. Ik ben geen nostalgisch mens, ik prijs me juist gelukkig dat ik in deze tijd leef. Tegenwoordig kun je overal kennis van nemen. Als je de schilderijen van Albert Cuyp wil bekijken, vlieg ik naar Nederland, als je moderne kunst wil zien, ga ja naar Whitechapel Gallery in Londen. Dat wil zeggen, nu het nog kan. Waarschijnlijk is dat binnenkort afgelopen, gezien de financiële problemen. 

Maar als ik mezelf wil vermaken, richt ik me doorgaans op het grote geheel van wat in het verleden gemaakt is. Ik zou gek zijn om te veronderstellen dat iets dat afgelopen week ontstaan is beter is dan alle dingen die de afgelopen duizend jaar zijn gemaakt.

Lange staart / the Long tail

Klik hier voor een artikel over de lange staart in de bibliotheek van Oss

Klik hier voor een artikel in de Nederlandse of Engelse wikipedia

Andere artikelen over muziek